دائرة المعارف شبکه اسلامی

Untitled Document

2025 Dec 06

----

15/06/1447

----

15 آذر 1404

تبلیغات

از ابوذر رضی الله عنه روایت شده که گفت: پیامبر صادق و مصدوق برای ما سخن گفت درباره آنچه از پروردگارش نقل می‌کرد که فرموده است: «الْحَسَنَةُ بِعَشْرِ أَمْثالِها أَو أَزْيدُ ، وَالسَّيِّئَةُ وَاحِدَةٌ أَوْ أَغْفِرُها، وَلَوْ لَقِيتَني بِقرابِ الأَرْضِ خَطايا ما لَمْ تُشْرِكْ بي لقيتُكَ بِقرابِها مَغْفِرَةً».
«(پاداش) کار نیک ده برابر یا بیشتر است (جزای) کار بد یکی است و یا ممکن است آن را ببخشم، (ای بنده من) اگر با من ملاقات كنى در حالی که به اندازه زمین گناه کرده‌ای به شرطی که به من شرک نورزیده باشی من باندازة خطاهای تو مغفرت به تو می‌دهم».
مستدرک حاکم 4/269 حدیث (7605)، ومسند امام أحمد احادیث (21353)، (21406)، (21544). حاکم گفته است این حدیث صحیح الاسناد است.

معرفی سایت

نوار اسلام
اسلام- پرسش و پاسخ
«مهتدين» (هدايت يافتگان)
اخبار جهان اسلام
تاریخ اسلام
کتابخانه آنلاین عقیده
سایت اسلام تکس - پاسخ به شبهات دینی
خانواده خوشبخت
شبکه جهانی نور
سایت خبری تحلیلی اهل سنت
بیداری اسلامی
صدای اسلام

قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».


چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
س	ژ	ز	ر	ذ	د	خ	ح
ف	غ	ع	ظ	ط	ض	ص	ش
ه	و	ن	م	ل	گ	ک	ق
							ی

تاریخ اسلام>مسائل تاریخ اسلام>شیعه > فرق شیعه پس از سید الشهداء امام حسین (ع)

شماره مقاله : 1613 تعداد مشاهده : 338 تاریخ افزودن مقاله : 31/2/1389

فِرَق شيعه پس از سيد الشهداء امام حسين (ع)

تأليف: حيدر علي قلمداران

گروهي از شيعيان پس از شهادت امام حسين (ع) از ميان فرزندان آن حضرت به امامت پسرش حضرت علي بن الحسين (ع) قائل شدند. وي ملقب به سيد العابدين وكنيه اش «ابو محمد» و «ابو بكر» بود كه البته كنية «ابو بكر» بر ساير كنيه هاي او غلبه داشته و مشهورتر است.

فرقه اي ديگر معتقد شدند كه امامت بعد از امام حسين (ع) منقطع شد و ائمه همان سه تن (يعني حضرت علي و حسنين، عليهم السلام) بوده اند كه رسول خدا o آنان را با نام و نشان معرفي كرد و آنها يكي بعد از ديگري بر مردم حجت اند و آنان نيز به وظيفة خويش چنان عمل كردند كه مردم از امام بي نياز شدند. اين گروه پس از اين سه بزرگوار, ديگران را به عنوان امام نمي پذيرند و معتقدند كه آنها نه براي امامت بلكه براي انتقام از دشمنان خويش, «رجعت» خواهند كرد و معناي ظهور مهدي وقيام قائم به نظر آنان همين است.

فرقه اي ديگر قائل اند به اينكه امامت بعد از حسنين (ع) در فرزندان اين دو امام است و در ديگر اولاد علي (ع) نيست و فرزندان اين دو براي امامت يكسان اند ومعلوم نيست كدام امام خواهد بود، بلكه هركس از ايشان با شمشير قيام كند، همچون علي (ع) از جانب خداوند امام واجب الاطاعه است و همة خاندانش و ساير مردم بايد از او پيروي كنند، حتي اگر او مردم را به رضاي آل محمد دعوت نمايد، و در صورت قيام او اگر كسي از اطاعت او تخلف كند و مردم را به سوي خويش دعوت نمايد، اگرچه از اهل بيت باشد، كافر است! و هر يك از اهل بيت كه قيام نكند و پرده بيندازد و در خانه بنشيند، اما ادعاي امامت نمايد، كافر و مشرك و گمراه است و پيروانش نيز چنين اند!

اين گروه فرقه اي از شيعيان زيدي اند كه سرحوبيه يا جاروديه ناميده مي شوند و پيروان «ابي الجارود زياد بن منذر» و «ابو خالد يزيد بن ابو خالد الواسطي» مي باشند.

شيعيان زيدي فرق متعددي از قبيل صباحيه و يعقوبيه و عجليه و بتريه و مغيريه و ..... را تشكيل مي دهند.

شاهــراه اتّحــاد ( بررسـي نصـــوص امــامــت )، تأليف: حيدر علي قلمداران، با مقدمه و حواشي آية الله العظمى علاّمه «سيد أبو الفضل البرقعي»

بازگشت به ابتدای صفحه

بازگشت به نتایج قبل

چاپ این مقاله

ارسال مقاله به دوستان

ابن حجر مي‌گويد: (رؤيا يک صورت لطيف و معنوي است که خداوند مي‌آفريند و دروغگو صورتي را بر تصاوير خوابش مي‌افزايد که حقيقت ندارد و خدا آنرا نيافريده است، پس اين نوعي دروغ بر جنس نبوّت است، و در روز قيامت بر او تکليف مي‌شود که دو دانه جو را با هم گره بزند، و به کسي که در دنياي واقعي صورتي را کشيده تکليف مي‌شود که آنرا زنده کند؛ چون با قدرت خدا در آفرينش ستيز کرده است) (فتح الباري : 12/447).